Οι διατροφικές κτηνωδίες του Έλληνα

Όταν κάθεσαι και βλέπεις στα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ κάτι εξωτικά μέρη όπου οι άνθρωποι τρώνε ακρίδες ψημένες σε ξύλο και ποντίκια βραστά, αμέσως αηδιάζεις
. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο αηδιαστικά μπορεί να φαίνονται τα δικά μας πιάτα στους ξένους;


Δεν έχεις νιώσει ποτέ μια μικρή αηδία βλέποντας τον διπλανό σου να τρώει κάτι που δεν σου αρέσει καθόλου;



Και δεν μιλάμε για τις παραξενιες του καθενός. Από εκείνους τους ασύληπτους τύπους που δεν τρώνε ρεβύθια μέχρι εκείνους που βγάζουν το λίπος από τη μπριζόλα χωρίς να βρίσκεται ένας άνθρωπος να τους στείλει στην κρεμάλα.



Μιλάμε για κανονική αηδία. Σαν εκείνη που σε πιάνει όταν βλέπεις το Κορεατάκι να ψάχνει αρουραίους στα χωράφια και μετά να τους τρώει. Αμέσως σφίγγεται το στομάχι σου, η μούρη παίρνει universal έκφραση αηδίας (δες και λίγο Lie to Me να τα μάθεις αυτά παλικάρι μου) και το μόνο που δεν θες εκείνη την ώρα είναι να φας.



Ε την ίδια ακριβώς έκφραση έχει και ο τουρίστας όταν έρχεται στη χώρα μας και σε βλέπει να κολατσίζεις το κοκορετσάκι με περρίσια λαχτάρα. Τι; Δεν νομίζεις; Για διάβασε παρακάτω για μερικά περίφημα ελληνικά εδέσματα και αποφάσισε μετά αν σου φαίνονται αηδιαστικά ή όχι.



Το αρνί (και τα παρελκόμενα) το Πάσχα

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις με το αρνί και τα παράγωγά του; Το ίδιο το αρνί; Το κοκορέτσι; Την μαγειρίτσα;

Η φρικιαστική διαδικασία: Παίρνεις ένα αρνί. Το γδέρνεις. Του βγάζεις τα εντόσθια. Τα μισά τα κάνεις σούπα και τα άλλα μισά (βέβαια, μην πάνε χαμένα) τα τυλίγεις και τα κάνεις κοκορέτσι. Α ναι, μην ξεχάσουμε να βάλουμε και πλεμόνι, είναι το καλύτερο. Και για αποκορύφωμα παίρνεις το αρνί, το παλουκώνεις, του σπάς τη ραχοκοκαλιά και πιέζεις με δύναμη τη σούβλα για να διαπεράσει το κρανίο του.

Η απόλαυση για τον Έλληνα έρχεται: Όταν είναι καθισμένος σε τραπέζι κάτω από πλάτανο και του σερβίρουν κοκορέτσι μαζί με ένα κομμάτι αρνί με ξεροψημένη πέτσα και για έπαθλο την χαροκαμμένη γλώσσα. Hell yeah!

Και μας πείραξε: Το ότι στην Ισπανία ψήνουν την ουρά του ταύρου και την τρώνε.






Τα οστρακοειδή

Πάσης φύσεως οστρακα τα οποία έχουν φτιάξει μια χαρά τη φωλίτσα τους για να μην τους ενοχλεί κανείς και πάει ένας κανίβαλος και τα τρώει. Στην ίδια κατηγορία και οι πεταλίδες στους βράχους που ξεριζώνονται άγρια για να πνιγούν με λεμόνι.

Η φρικιαστική διαδικασία: Ζωντανά οδηγούνται στο θάνατο. Και κάνουν και θόρυβο τα μαλακισμένα όταν τα βουτάς σε βραστό νερό. Ε, μετά ο μακελάρης βάζει ένα μαχαίρι και παραβιάζει την προσωπική τους γαλήνη για να τα ρουφήξει με μαεστρία με τη γλώσσα του.

Η απόλαυση για τον Έλληνα έρχεται: Όταν βρίσκεται σε παραθαλλάσιο ταβερνάκι μετά από μπάνιο και του σερβίρουν μερικές ντουζίνες όστρακα. Η εκδίκηση της φύσης έρχεται στην τουαλέτα. Και μερικές φορές είναι νοσηρή.

Και μας πείραξε: Που οι Κινέζοι τρώνε τις γάτες. Κι αυτές τετράποδα είναι όπως και οι αγελάδες.







Η αστακομακαρονάδα

Δεν έφταιξε σε τίποτα ο δόλιος ο αστακός. Βέβαια αν ήξερε ότι τιμολογείται προς 80 ευρώ το κιλό στις ταβέρνες, ίσως να ένιωθε και τιμητικά την ώρα που θα έβραζε στο ζουμί του.

Η φρικιαστική διαδικασία: Είναι ανάλογη των οστράκων. Μόνο που ο αστακός πρέπει να περάσει και την ταπείνωση σε ορισμένες ταβέρνες του να τον διαλέξουν μέσα από ενυδρείο οι πελάτες πριν βράσει με τα μακαρόνια.

Η απόλαυση για τον Έλληνα έρχεται: Όταν με τον καρυοθραύστη στα χέρια σπάει με μένος κάθε μία δαγκάνα του αστακού για να τους βγάλει και το τελευταίο ίχνος ψαχνού.

Και μας πείραξε: Που οι Ινδονήσιοι τηγανίζουν το χέλι και το τρώνε με ξυλάκια.







Τα σαλιγκάρια

Κυκλοφορούν αμέριμνα μετά τη βροχή. Κρύβονται μπροστά στον κίνδυνο όπως οι χελώνες. Την πρώτη απειλή την αισθάνονται όταν στοιβαχτούν σε σακούλα Σκλαβενίτη μαζί με ομοίους τους.

Η φρικιαστική διαδικασία: Η συνταγή λέει: “ βάζουμε τα σαλιγκάρια σε μια λεκάνη με νερό και τα αφήνουμε μέχρι να βγάλουν έξω τα κεφάλια τους”. Ξέρετε, μέχρι να ψοφήσουν. Ε, μετά τα βράζεις ρε αδερφέ και όταν αφρίσουν από το κακό τους ρίχνεις και ξύδι. Για να είσαι σίγουρος ότι ο θάνατος είναι όσο μακάβριος γίνεται.

Η απόλαυση για τον Έλληνα έρχεται: Όταν προκαλεί τον διπλανό του με τον ήχο που παράγουν οι σιελογόνοι αδένες του σε συνδυασμό με τη γλώσσα και την στοματική κοιλότητα. Ρούφα να τελειώνουμε.

Και μας πείραξε: Που στην Αίγυπτο τρώνε και τις καμήλες. Ας μην είχαν καμπούρα, να τις σεβόντουσαν.





Ο πατσάς

Τι άνθρωπος πρέπει να είσαι ρε φίλε για να φάς την κοιλιά ενός άλλου έμψυχου όντος; Μα την κοιλιά του; Σοβαρά τώρα;

Η φρικιαστική διαδικασία: Παίρνεις τον πατσά, τον πλένεις και τον αφήνεις σε νερό και λεμόνι. Τον βράζεις και βρωμάει. Συνεχίζεις να τον βράζεις και μάντεψε τι; Συνεχίζει να βρωμάει. Ψιλοκόβεις ή χονδροκόβεις κοιλιά και ποδαράκια. Τα ξαναβάζεις στο ζωμό μη χάσουν λίγη από τη νοστιμιά τους. Το σκορδοστούμπι ολοκληρώνει την πανδαισία ανατριχίλας.

Η απόλαυση για τον Έλληνα έρχεται: Όταν μετά από μερικά μπουκάλια ουίσκι με τους φίλους του, στρώνεται σε ένα τραπέζι και του φέρνουν μπροστά του τον μαγικό ζωμό.

Και μας πείραξε: Που οι Γάλλοι έχουν συνταγές για να τρώνε το κρέας ωμό.



Καβουρμάς

Ας πούμε ότι είναι ένα είδος αλλαντικού. Και τα αλλαντικά κανονικά δεν θα έπρεπε να τα πιάνω στο στόμα μου γιατί είναι ο ένας από τους τρεις λόγους για τους οποίους αξίζει ένας άνθρωπος να έχει την αίσθηση της γεύσης. Αλλά ο καβουρμάς το παρακάνει λίγο.

Η φρικιαστική διαδικασία: Τώρα το να βράζεις βοδινό κρέας σαν να είσαι άρρωστος, να προσθέτεις και πρόβειο έτσι για να μυρίσει η προβατίλα και όλα αυτά να τα κάνεις σαλάμι, το βρίσκεις πολύ λογικό;

Η απόλαυση για τον Έλληνα έρχεται: Όταν κόβει μια λεπτή φέτα από τον παστουρμά – καβουρμά και το συνοδεύει με ρακή.

Και μας πείραξε: Που οι Ινδιάνοι έτρωγαν τους βίσωνες σε κάθε πιθανή μορφή.