Το ταμπού είναι χαραγμένο στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Έχει κάποιες ακριβοθώρητες σταθερές και αξίες τις οποίες δεν θέλει να τους τις αγγίζουν γιατί αλλιώς θα παρεξηγηθεί.
Δεν είναι κάποιες στιγμές σε αυτή τη ζωή που νιώθεις ότι θες να το ανοίξεις το ρημάδι το στόμα σου αλλά δεν μπορείς; Που σε πνίγει το επιχείρημα αλλά το βάζεις για ύπνο για να μην δεχτείς το τσουνάμι του καθωσπρεπισμού;
Ο Έλληνας έχει γενικά τα θέματά του. Μαζί κι εγώ, δεν με βγάζω απέξω. Έχουμε τον φίλο μας, τον προποτζή μας, τον μανάβη μας, τον κρεοπώλη μας, τον ΟΤΕ μας κι άλλες τέτοιες σταθερές που για να τις αλλάξουμε πρέπει να γίνει κάτι κοσμοϊστορικό.
Με τον ίδιο τρόπο ο Έλληνας έχει κάποιες αξίες – ανθρώπους – ιδέες εκεί ψηλά σε μια βιτρίνα στο σπίτι και δεν δέχεται να του τις πειράξει κανείς. Όχι γιατί ο ίδιος τις ενστερνίζεται τόσο πολύ, όσο γιατί η κοινωνία τον έμαθε να μην τις αμφισβητεί ποτέ.
Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων
Η νούμερο ένα καυτή πατάτα για τους Έλληνες πολιτικούς. Ένα θέμα που αν τολμήσει κάποιος Υπουργός να θίξει, είναι βέβαιο ότι μέσα σε μερικές εβδομάδες θα βρεθεί ανασχηματισμένος. Απορίας άξιο το γιατί ο δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να κριθεί σαν τον ιδιωτικό.
Το ίδιο φέρεσαι στη γκόμενά σου αν νιώθεις κάθε μέρα τον κίνδυνο του χωρισμού και το ίδιο αν την θεωρείς δεδομένη; Έχει γίνει ποτέ κάποια έρευνα για την αποδοτικότητα ενός υπαλλήλου που ξέρει ότι δεν τον κουνάει άνθρωπος από την καρέκλα;
Η αγιοσύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας
Δεν έχω τίποτα με τον Πρόεδρο Παπούλια. Ούτε με τους προηγούμενους είχα. Αλλά μου φαίνεται τουλάχιστον παιδικό το να μπαίνουν όλοι ασπίδα μπροστά στον Πρόεδρο όταν κάποιος επιχειρηματολογεί εναντίον του. Όπως τότε που ο Καρατζαφέρης (ο Σπύρος) ερευνούσε μια υπόθεση του Στεφανόπουλου και δεν τον άφησαν να συνεχίσει την έρευνα.
Να τον σεβόμαστε τον Πρόεδρο όπως του αρμόζει. Το κωμικό της υπόθεσης όμως είναι ότι ακόμα και για τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας (όπως και για κάθε άλλο πολιτικό σε αυτή τη χώρα), υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που είχαν έναν κακό λόγο. Είχαν. Μέχρι την ημέρα που έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ξεχάστηκαν όλα.
Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν αν είχε πράγματι γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο αγαπημένος των Νεοδημοκρατών Σημίτης ή ο αγαπημένος των Πασοκτζήδων Μητσοτάκης. Θα ξεχνούσαν όλοι όσα τους είχαν σύρει μέχρι τότε;
Το καημένο περιβάλλον μας
Εντάξει. Κι εμένα με τσαντίζει να βλέπω κάποιον να πετάει ένα σκουπίδι κάτω. Κυρίως όμως γιατί μου βρωμίζει την πόλη και τη γειτονιά και όχι γιατί αυτό το σκουπίδι θα φέρει το τέλος του κόσμου. Για την απάτη της οικολογίας τα έχω ξαναπεί. Κι ας διαφωνούν οι περισσότεροι.
Είναι όμως τραγικό το να μην μπορεί κάποιος να αρθρώσει λόγο κατά των οικολόγων, χωρίς να τον στήσουν στα 7 βήματα προς τουφεκισμό. Και είναι σχετικά νέα η μόδα των οικολόγων. Αν δεν είσαι οικολόγος δεν είσαι cool. Αν δεν είσαι οικολόγος δεν είσαι αποδεκτός. Εγώ δεν επιχειρηματολογώ κατά των οικολόγων. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά όπως και με άλλες σύγχρονες τάσεις, έτσι και η οικολογία τίνει να γίνει υποχρεωτική (για να μην πω κάτι άλλο). Ή αυτή ή τα τανκς.
Η δημοκρατία μας
Ή έστω αυτό που χαρακτηρίζουμε δημοκρατία. Γιατί σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε την έννοια της δημοκρατίας σαν wild card. Όταν θέλουμε να αμφισβητήσουμε μια απόφαση, την χαρακτηρίζουμε αντιδημοκρατική γιατί δεν ρωτήσαμε τον λαό. Όταν θέλουμε να περάσουμε πολιτικά μια απόφαση, απλά το αποφασίζει η κυβέρνηση, το υπερψηφίζει με την πλειοψηφία της στη Βουλή και έπειτα βγαίνει από τη Βουλή με χαμόγελο που λέει “Ας πρόσεχες εσύ που με ψήφισες”.
Το γεγονός ότι η έννοια της δημοκρατίας γεννήθηκε μέσα σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων από το Σϋνταγμα, είναι ταυτόχρονα ευτύχημα αλλά και κατάρα. Γιατί όταν κάποιος λέει τη λέξη δημοκρατία σε αυτή τη χώρα, είναι σαν να θέλει να σου κάνει διπλό καθρεφτάκι. Χρησιμοποιεί το μαγικό ξόρκι στο οποίο δεν μπορείς να απαντήσεις.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι γουστάρει. Ακόμα και να αμφισβητεί τη χρηστικότητα της δημοκρατίας αν θέλει. Αλλιώς θα καταλήξουμε σαν τους Βρετανούς, οι οποίοι ακόμα και στις μεγαλύτερες σχολές πολιτικής απορρίπτουν διπλωματικές αν τολμήσει κάποιος να καταφερθεί ενάντια της βασιλευομένης δημοκρατίας τους.
Η θρησκεία μας
Αν και τώρα τελευταία, με την οικονομική κρίση and all that jazz, η οπτική του κόσμου για την εκκλησία έχει αλλάξει λίγο. Πλέον ο παπάς δεν κρίνεται αθώος πριν κριθεί. Αλλά υπάρχει ακόμα πολύς κόσμος που δεν δέχεται να επιχειρηματολογήσεις κατά της πίστης του.
Και σίγουρα δεν είναι ωραίο και σωστό το να κάνεις χιούμορ για την πίστη του άλλου. Αλλά λίγη αμφισβήτηση που και που δεν κάνει κακό. Ειδικά αν η πίστη είναι φορετή από τους γονείς και το σχολείο και όχι συνειδητή επιλογή. Γιατί στην τελική, με την αμφισβήτηση είναι που ο Χριστιανός γίνεται Χριστιανότερος, ο Μωαμεθανός γίνεται Μωαμεθανότερος και ο άθεος γίνεται βέβαιος για την επιλογή του. Αμήν.
Αντί επιλόγου
Όλα κρίνονται και όλα καταρρίπτονται. Το ότι οι σύγχρονες κοινωνικές συνισταμένες (κατά Foucault) μάς οδηγούν στο να έχουμε τις συγκεκριμένες αξίες ως σταθερές και ακριβοθώρητες, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε και το δικαίωμα να το ξανασκεφτόμαστε. Ακόμα και φωναχτά.
ΠΗΓΗ: men24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου